Filmy płacz

Kathryn Bolkovac (Rachel Weisz) jest rozwiedzioną policjantką, która pragnie przeprowadzić się bliżej córki, która mieszka ze swoim ojcem. W celu pozyskania pieniędzy wyjeżdża na misję ONZ do powojennej Bośni. Na miejscu poznaje panujące tam bezprawie. Odkrywa, że ludzie wysłani w celu niesienia pomocy prowadzą przestępczość zorganizowaną, związaną głównie z handlem ludźmi.

Śledzimy losy tytułowych bohaterów, granych przez Khady Mane i Mamadou Diallo, którzy doświadczają głębokiej i szczerej miłości. Nieświadomi świata poza ich wioską, zostają skonfrontowani z konwencjami i ograniczeniami narzuconymi przez ich społeczność. W tym środowisku nie ma miejsca na namiętność i chaos. Historia udaremnionej miłości w małej wiosce w dotkniętym suszą Senegalu. I choć wizualnie film prezentuje się znakomicie (oglądając go ma się skojarzenia z Terrence'em Malickiem ), to imponuje przede wszystkim inscenizacja tej miłości. Jej czystość jest zmieniona przez zobowiązania obojga, a niemożliwość wolności tej miłości jest głęboko poruszająca.

Nastolatka z pomocą przyjaciół walczy z wampirami, demonami i innymi piekielnymi stworzeniami.

Niewielka ziemska posiadłość gdzieś na Nizinie Padańskiej, stary zagracony dom, a w nim niezwykła rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci - córka (Giulia) oraz trzech synów, z których jeden (Leone) jest upośledzony umysłowo, drugi (Alessandro) cierpi na epilepsję i tylko najstarszy (Augusto) jest dostatecznie normalny i przedsiębiorczy, żeby utrzymać całą rodzinę, prowadząc interesy w pobliskim miasteczku. Pod pozorami normalnego rodzinnego życia (rytuał wspólnych posiłków poprzedzonych modlitwą, wyprawy na cmentarz, gdzie znajduje się grób ojca) kłębią się wrogie instynkty, podłość i nienawiść, wybuchając od czasu do czasu gwałtownymi scenami. Ich prawdziwy sens nie dochodzi tylko do świadomości matki, potulnej bardziej z głupoty, niż dobroci. W głowie Alessandra rodzi się zbrodniczy plan "uzdrowienia" rodziny przez wyeliminowanie tych jej członków, którzy są jedynie ciężarem.

Oparta na autentycznej historii opowieść o brutalnych torturach, gwałcie i morderstwie Sylvii Likens popełnionym w stanie Indiana w 1958 roku. Film jest adaptacją powieści Jacka Ketchum'a o tym samym tytule.

Nimfomanka kontynuuje swoją opowieść, która staje się coraz bardziej brutalna i perwersyjna.

Bohaterowie filmu w Wigilię Bożego Narodzenia przekonują się, że od miłości nie ma ucieczki.

W 1980 roku władze radiokomitetu wysyłają do Gdańska nie stroniącego od alkoholu redaktora Winkla, aby zebrał informacje oczerniające jednego z organizatorów stoczniowych strajków, Maćka Tomczyka. Wspomnienia ludzi, z którymi Winkiel przeprowadza wywiady, wykorzystują prawdzie materiały filmowe z protestów 1968 i 1970 roku oraz z okresu powstawania wolnych związków zawodowych i narodzin Solidarności.

Igor – samotny, zawodowy bokser, ciągle rokujący nadzieje na sukces, odnosi ciężkie obrażenia po ostatniej walce. Nie może się pogodzić z faktem zakończenia kariery. Początkowo pogrąża się w nocnym życiu. Później dojrzewa w nim myśl, żeby zostawić po sobie „coś” – dziecko. Bezskutecznie nawiązuje kontakty z różnymi kobietami. W końcu na Stadionie X-lecia znajduje Wietnamkę – Yen Ha, która zgadza się urodzić mu dziecko, w zamian za polskie obywatelstwo.

Wielkie oczy to film oparty na prawdziwej historii malarki Margaret Keane w reżyserii jednego z największych wizjonerów współczesnego kina – Tima Burtona. W latach sześćdziesiątych XX wieku świat zachwyca się intrygującymi portretami kobiet i dzieci o tajemniczych, wielkich oczach. Autorstwo obrazów przypisuje sobie niezwykle ambitny Walter Keane. Jednak za genialnymi pracami stoi żyjąca w jego cieniu żona Margaret. Kobieta walczy o prawdę, uznanie i wyzwolenie się spod wpływu bezwzględnego despoty oraz z roli, którą narzuca jej społeczeństwo.